Wniebowzięcie Maryi to moment, w którym Kościół przesuwa nasze myślenie do przodu, ku przyszłości, i to bardzo radykalnie. W osobie Maryi ukazuje nam rzeczywisty cel, ku któremu dąży nasze życie.

Logika nakazywałaby ważne zadania polecać się ekspertom, a nie ludziom nieprzygotowanym do jakiegoś przedsięwzięcia. Nie zdziwiłbym się, gdyby królestwo Boga konstruowali na ziemi serafinowie, ale rybacy i pasterze, celnicy i grzesznicy?

Zaraz po Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym następują wielkie zmiany: miejsce zniczy zajmują choinki, z głośników zaczynają się sączyć dźwięki kolęd i pastorałek, a im bliżej 6 grudnia, tym więcej mikołajów, krążących po super i hipermarketach, tym więcej „mikołajowych” maili i reklam… Mikołajowe szaleństwo ogarnia świat i trwa zwykle do Bożego Narodzenia.

Dzisiejsza uroczystość przenosi nas do domu Elżbiety i Zachariasza, do domu, w którym panuje radość z narodzin dziecka. Jan, którego nazywamy Chrzcicielem i którego narodzenie dziś świętujemy, był dzieckiem chcianym, upragnionym, wymodlonym. Jego rodzice modlili się o niego przez wiele długich lat. I kiedy coraz bardziej posuwali się w latach, a Bóg zdawał się nie słyszeć ich modlitw, to prawdopodobnie coraz bardziej, choć z bólem serca, przygotowywali się na ostateczne pogrzebanie swoich nadziei.